Uit de praktijk...

"Tranen biggelen over haar wangen".

Lees hier het verhaal van Moniek die komt voor een coachsessie met inzet van paarden. 

Moniek komt vandaag voor een coachsessie met inzet van paarden.

Ze heeft als hulpvraag gesteld dat ze graag haar eigen coach-praktijk wil opstarten. Ze voelt zich echter onzeker en merkt dat ze concrete stappen steeds voor zich uit schuift. Ze heeft reeds een opleiding tot paardencoach gevolgd, ook heeft ze een mooie ruimte aan huis en ze beschikt over een vriendelijke paardenkudde die zich uitstekend leent om mee te coachen. Toch houdt iets haar tegen...

Ik nodig Moniek uit voor een kennismaking met de paarden. De Shetties Juul en Elvis en Welshpony Rudi. Moniek stapt in de paardenbak en mag zelf kiezen hoe ze met de paarden wil kennismaken. Ik geef haar daarbij de opdracht dit in stilte te doen en vooral datgene te doen dat voor haar goed voelt.

Tijdens het kennismaken observeer ik Moniek. Ze geeft alle pony's aandacht en neemt de tijd om contact te maken. Ze knielt daarbij voor de pony en streelt deze zacht. De pony's reageren hierop door zachtjes aan Moniek te snuffelen. Ze lijken de aanraking van Moniek op prijs te stellen.

Ik zie de mimiek in het gezicht van Moniek zacht worden, het lijkt nu alsof ze niet meer in de gaten heeft dat ik toekijk. Als ze opstaat vraag ik Moniek om buiten de bak naast mij te komen staan.

Ik stel Moniek enkele korte open coachvragen: "Wat gebeurde er? Moniek legt uit dat ze elke pony aandacht geeft, omdat ze het belangrijk vindt dat iedereen aandacht krijgt en gezien wordt. 

Ik vraag vervolgens: "Hoe was dit voor jou?" Moniek vertelt dat het fijn voelde dat de pony's bij haar bleven staan en ook aandacht voor haar leken te hebben. Op mijn vraag hoe dat voor Moniek zelf voelde antwoordt ze: "heel fijn".  "Wáár voel jij dat?", vraag ik. "Heel diep van binnen in mijn buik, het geeft een warm en vertrouwd gevoel".

Op mijn vraag wat Moniek graag zou willen voor zichzelf formuleren we de hulpvraag:  "Ik wil meer vertrouwen op mijn gevoel".  

Samen met Moniek ga ik een tijdlijn doen om meer inzichten te verkrijgen. De pony’s Juul, Elvis en Rudi mogen in deze sessie los in de ruimte lopen. Er is een escape voor de pony’s mogelijk, naar een aangrenzend weiland.

Ik markeer 2 pionnen op de tijdlijn, 1 pion voor de geboorte van Moniek en een pion voor Moniek in het hier en nu. De pionnen zet ik zo'n 10 meter van elkaar vandaan.

Bij de eerste pion bevraag ik Moniek kort over haar geboorte. "Wanneer ben jij geboren? Waar was dat? Hoe heten je ouders? Zijn er nog meer kinderen in het gezin? Wat weet je over je geboorte? Als Moniek deze vragen heeft beantwoord dan vat ik kort samen wat Moniek mij zojuist allemaal verteld heeft. "Dus Moniek is geboren op 12 september 1972 in Helmond, als eerste dochter van Henk en Marlies. Je hebt een jongere broer Peter. Verder weet je niet zoveel over je geboorte, volgens je ouders is alles vrij normaal verlopen, zonder bijzonderheden, klopt dat zo?" "Ja, klopt", knikt Moniek.

Ik nodig Moniek vervolgens uit om samen met mij naar de pion een eindje verderop, in het hier en nu, te lopen. Ik vertel kort aan Moniek dat we nu in het heden zijn, op 10 november 2021 in Velden en dat zij hier vandaag als Moniek, als moeder van 2 kinderen, als eigenaar van haar paardenkudde en als aspirant paardencoach staat. Ze lacht zwijgend.

Ik nodig Moniek uit om eens naar haar eigen tijdlijn te kijken. Deze is nu nog leeg. Ik vertel: "Op deze tijdlijn zijn allerlei gebeurtenissen geweest die jou, Moniek, hebben gevormd tot wie je nu bent.” Ik vraag vervolgens aan Moniek om met materialen 5 markante gebeurtenissen op haar tijdlijn te markeren die haar gevormd hebben tot wie ze nu is. Moniek loopt rustig naar de bakken met materialen en bekijkt welke materialen daar allemaal te vinden zijn. De bakken staan in de hoek van de bak geparkeerd zodat Moniek steeds in stilte, alleen, een stukje wandelt en rustig kan bedenken wat ze wil gaan laten zien. Ze zoekt verschillende spullen uit en neemt deze mee naar haar tijdlijn. Ze legt een Schleich paardje, een dobbelsteen, een zacht knuffeltje, en een paar plastic eendjes neer op de tijdlijn, in deze volgorde.

Terwijl Moniek de spullen neerlegt komt er ook beweging in de paardenkudde.  Ik zie dat Elvis richting de tijdlijn loopt, hij snuffelt aan het knuffeltje, draait zich vervolgens om en gaat met zijn achterkant richting de tijdlijn van Moniek staan. Hij gaat op rust staan (leunt op 3 benen) en sluit zijn ogen. De andere pony’s blijven op een afstandje rustig staan toekijken.

Moniek heeft alle materialen een plekje gegeven en kijkt naar Elvis. Ik zie dat haar blik verandert op dat moment. Ik nodig Moniek uit om samen met mij de tijdlijn te bewandelen en bij elke attribuut even kort stil te staan en mij iets te vertellen over wat ze heeft neergelegd.

We beginnen bij het Schleich-paardje. Moniek legt uit dat ze niet zo’n prettige jeugd had, haar ouders hadden vaak ruzie. Moeder was veel ziek en papa moest daardoor, noodgedwongen, veel zorg op zich nemen voor het gezin. Ik vraag aan Moniek: "Hoe was dat voor je?" Moniek vertelt dat ze zich verantwoordelijk voelde om te helpen. Daardoor gedroeg ze zich op jonge leeftijd reeds erg volwassen. Op mijn vraag hoe dat voor haar voelde, vertelt Moniek dat ze zich vaak alleen voelde.

"Mijn opa had een pony, deze mocht ik verzorgen. Als ik bij de pony was kon ik mezelf zijn en voelde ik me goed...(ze wacht even met verder praten) ik voelde me gezien en geliefd." Ondertussen komt Juul aanwandelen en gaat achter Moniek staan. Hij duwt zijn neus zachtjes tegen haar rug. “Ja kijk, hij begrijpt wat ik bedoel”, zegt Moniek. Ik zie dat het haar raakt.

"Wat komt Juul doen?", vraag ik. "Hij komt mij steunen" antwoordt Moniek. Ik wacht heel even en geef Moniek even een minuutje met Juul.

Daarna lopen we een stukje verder en komen aan bij de dobbelsteen. “Dit is de scheiding”,  zegt Moniek. "Mijn ouders gingen uiteindelijk scheiden en toen ging ik samen met mijn broertje bij mijn vader wonen". Dan komt Rudi aanlopen en gaat bij Elvis staan, die nog steeds naast de tijdlijn staat. Rudi snuffelt aan Elvis en probeert hem daarna te happen. Elvis draait zijn achterhand en geeft een flinke trap in de richting van Rudi. Rudi loopt weg met zijn hoofd laag. We schrikken beide wel een beetje van deze felle actie van de pony’s.

Ik vraag aan Moniek: "Wat gebeurt hier? Wie zijn zij?" Moniek kijkt me verwonderd aan. “Jeetje zegt ze, het lijken mijn ouders wel. Mijn vader kon er niet meer tegen en heeft de scheiding doorgedrukt, Elvis gedraagt zich als mijn vader”.

Moniek vertelt dat haar vader streng en veeleisend was voor haar en haar broertje. “Het was belangrijk om het goed te doen op school. Dat lukte mij niet altijd omdat ik me slecht kon concentreren op school. Hij was vaak boos en voor mijn gevoel teleurgesteld in me. Ik was erg onzeker en wilde het zo graag goed doen voor hem.” "Het heeft me erg onzeker gemaakt, ik denk daardoor nog steeds vaak dat ik het niet kan". 

We lopen verder naar het knuffeltje. Elvis staat nog steeds op deze plek bij de tijdlijn. Ik zie dat Moniek geëmotioneerd raakt. “Mijn vader is overleden”, zegt ze zacht. “Hij is vrij plotseling gestorven. Hij heeft zijn best gedaan om er altijd voor ons te zijn”.

Ze huilt. "Hij was streng en veeleisend, ik heb me vaak onzeker gevoeld, maar hij was er wel altijd.” Op dat moment draait Elvis zich om en gaat naast Moniek staan.  “Hij steunt me. Hij staat achter me, wat ik ook doe, het is goed".   Tranen biggelen over haar wangen. Ik laat Moniek heel even staan met Elvis, dan begint Elvis te kauwen en te likken. Hij draait zich om en loopt richting de stal. Moniek lacht naar me. ”Dat was zijn boodschap, het is ok", zegt ze.

We lopen verder richting de eendjes op de tijdlijn. Moniek vertelt hier over de geboorte van haar twee kinderen. Moniek wil een voorbeeld zijn voor haar kinderen door sterk in het leven te staan en dromen waar te maken. Ze vertelt dat ze trots is op haar gezin en dat ze ontzettend geniet van haar mooie plek met de paarden, haar man en haar kinderen.

We zijn ondertussen weer bij de pion in het NU beland.

Samen kijken we terug op de tijdlijn en ik vat kort en bondig samen wat zij mij zojuist allemaal verteld heeft.  Ik vraag aan Moniek: "Is er nog iets op je tijdlijn wat aandacht vraagt in het hier en nu?" Moniek kijkt me aan. "Nee, het hoort in mijn verleden, het heeft me gevormd en het is goed zo."

Ik vraag Moniek om een pony uit te kiezen, deze te halsteren en samen over de tijdlijn te wandelen, onderweg mag ze nog even stilstaan bij alle gebeurtenissen in haar verleden en terugkomen in het hier en nu…

Ze kiest voor Juul. “Hij was er meteen in het begin en hij mag met mij mee”, zegt Moniek. Ik vraag of ze Juul zelf wil halsteren of dat ze daar graag hulp bij heeft.

Ze halstert Juul zelfstandig en begint aan haar wandeling. Juul snuffelt aan het paardje en staat even stil, Moniek staat ook even stil. Moniek maakt aanstalten om verder te lopen richting de dobbelsteen. Juul wil niet verder lopen. Hij blijft staan. Elvis komt nu ook in beweging en loopt in de richting van Juul.

Ik hoor Moniek iets zeggen tegen Juul, ze fluistert: “Ik begrijp je hoor Juul, ik wil er liever ook niet meer naartoe.” Elvis loopt langs Juul richting het knuffeltje. Juul komt nu ook in beweging, hij loopt naar de dobbelsteen, hij duwt er tegen met zijn neus en geeft de dobbelsteen een zetje. De dobbelsteen ligt nu naast de tijdlijn.

“Ja Juul, je hebt gelijk, hij hoeft hier niet te liggen en mij tegen te houden, hij ligt daar ook prima.” Ze lopen samen verder langs het knuffeltje en passeren Elvis. Juul en Elvis blijven even staan, ze snuffelen liefkozend aan elkaar. Moniek en Juul lopen vervolgens zelfverzekerd richting het nu.

In het nu aangekomen zegt Moniek: “Ik voel mij gesteund en ga mijn droom verwezenlijken!”

Ik vraag aan Moniek wat er onderweg allemaal gebeurde. Ze zegt: “Juul liet mij zien dat ik zelf kan beslissen wat ik wil doen. Alles wat gebeurt is hoort bij mij en dat is goed. Ik ben wie ik ben!” Elvis kauwt en likt, hij draait zich om en gaat een eindje verderop in de bak rollen. Daarna loopt hij terug naar de stal.

Ik vraag aan Moniek wat Elvis haar heeft laten zien. Ze lacht zachtjes. “Heel bijzonder”, zegt ze. “Het lijkt wel alsof hij een lijntje heeft met mijn vader, hij was er voor me en liet me zien dat ik gesteund wordt, wat ik ook beslis.” Ik zie dat ze zichtbaar geëmotioneerd wordt. Ze lacht en zegt: “Jeetje was is het toch weer bijzonder wat die paarden allemaal laten zien, ik ben weer erg onder de indruk”. Ze lacht. 

Ik vraag aan Moniek of ze de pony’s allemaal wil bedanken en de materialen op haar tijdlijn terug in de bakken wil leggen. Ondertussen ruim ik de pionnen op.

Moniek loopt naar Elvis, ze knielt naast hem neer, geeft hem een lieve zachte knuffel, ze blijven even een paar minuutjes bij elkaar zitten.

Daarna mogen de pony’s lekker gras eten in het weitje. Ik bied Moniek nog een glaasje water aan. Ik bedank haar voor haar openheid en vertel haar dat de sessie nog een beetje na zal werken.

Moniek stuurt diezelfde avond nog een berichtje met de volgende tekst:

"Ik wil je graag bedanken voor de bijzondere inzichten en je vertrouwde begeleiding, de paarden hebben mij weer terug op het juiste pad gebracht. Ik weet weer wat ik wil. En ik geloof er weer in dat ik het kan! Ik zal deze sessie niet snel vergeten. Liefs Moniek" 

Ls. de namen en het beeldmateriaal in dit verhaal zijn fictief. 

Ben jij ook geïnspireerd geraakt door het verhaal van Moniek en haar coachsessie met de paarden?

Wil jij zelf aan de slag als Horse Assisted Coach?

Heb je affiniteit met paarden en draag jij de zorg voor anderen een warm hart toe?

We nodigen je graag uit eens te lezen in ons aanbod van opleidingen en trainingen.  Zowel voor startende Horse Assisted Coaches, als ook coaches die meer verdieping zoeken is er een mooi aanbod samengesteld.

Wellicht zien we elkaar in de toekomst bij Groots & Puur met Paardenkracht!